“We kunnen er niet voor kiezen om een leven te leiden dat vrij is van pijn. Maar we kunnen er wel voor kiezen om vrij te zijn, om te ontsnappen aan het verleden, ongeacht wat ons overkomt, en om dat wat mogelijk is te accepteren. Ik nodig je uit om de keuze te maken om vrij te zijn.”
Dit citaat komt uit het boek “Keuze” van Edith Eva Eger, dat ik deze week gelezen heb. Edith Eger is een overlevende van de holocaust en het boek gaat over het verhaal van haar gevangenschap, over haar persoonlijke weg naar genezing en over hoe zij als psycholoog met haar ervaring vele mensen heeft geholpen om zich uit de gevangenis van hun eigen gedachten te bevrijden. Haar boodschap is dat je altijd een keuze hebt en dat iedereen voor vrijheid kan kiezen.
Trouw zijn aan jezelf
Een aangrijpend maar bovenal zeer inspirerend boek. Het is een liefdevol pleidooi om je angsten, pijn en verdriet niet weg te stoppen maar onder ogen te komen. Om expressie te geven aan alles wat je van binnen gevangen houdt. Juist door haar eigen verhaal zo openhartig te delen, haar zoektocht naar hoe te leven met de verschrikkingen die ze ervaren heeft, komt ze heel dichtbij en is het boek zo herkenbaar. Want wie kent er geen pijn, angst en verdriet? Wie kent er geen schaamte en wil niet af van zijn ongemak? Dat kennen we allemaal.
In de doofpot
Vroeger dacht men ook echt dat het beter was om het maar te vergeten en er niet meer over te praten. Dat de pijn dan weg zou gaan. Edith heeft de eerste 20 jaar niet over haar ervaringen gepraat. Ze legde de schuld van haar onvrede bij anderen, bij haar werk, bij haar huwelijk. Tot ze ging scheiden en er achter kwam dat de oorzaak van haar pijn niet bij hem lag maar in haarzelf zat. Op dat moment vindt ze de moed om hulp te gaan zoeken en begint haar weg naar genezing.
Bevrijdingswerk
Gelukkig leven we nu in een tijd waarin we doorhebben dat het juist helend is om door de tunnel van je pijn heen te gaan. Ik zeg gelukkig omdat ik zelf ervaar hoe bevrijdend het is als je uiting geeft aan wat er in je leeft. Eigenlijk alle opleidingen die ik heb gedaan en die echt waardevol voor me zijn geweest zijn opleidingen in bevrijdingswerk geweest. Dansexpressie, de Pulsaracademie en stembevrijding. Bij al deze opleidingen begon het met het bevrijden van jezelf. Van daaruit kun je vervolgens naar de ander gaan kijken. Je bent zelf het belangrijkste instrument. Dat is oa ook wat me zo raakt in dit boek. Ze volgt jarenlang opleidingen om psycholoog te worden, ze is zelfs gepromoveerd. Maar ze komt er ook achter dat ze mensen niet echt kan helpen zich te bevrijden als ze zelf nog vast zit in haar eigen angsten en verdriet. Haar eigen genezingsproces maakt het wezenlijke verschil.
Gun ieder zijn eigen pijn
Ook een belangrijke les in haar boek is dat je jouw lijden nooit kunt vergelijken met een ander zijn lijden. Het feit dat jij de holocaust niet hebt meegemaakt en zij wel, geeft haar niet meer reden om te mogen lijden. Jij hebt recht op je eigen pijn en lijden. Of er nou duidelijk aanwijsbare redenen voor zijn of niet. Als je pijn voelt, dan is die pijn reëel en mag je daar last van hebben. Ook als je het niet begrijpt. Door het te bagatelliseren ontken je de pijn en kan de wond in jou zich niet helen.
Kiezen voor heling is niet altijd de makkelijkste weg, maar wel de meest bevredigende. Het brengt je terug bij je eigen levensvreugde. De uitnodiging die Edith in haar boek schrijft is me dan ook op het lijf geschreven: “Ik wil je helpen jezelf te bevrijden van het verleden, van mislukkingen en angsten, van woede en fouten, van spijt en onverwerkt verdriet, en ik wil dat je de vrijheid ervaart om van het volle, rijke feest van het leven te genieten.”
Volg me ook op:
